Άνεμε σε αναπνέω...

Στην αρχή δεν υπήρχαν άνεμοι. 

Υπήρχε μόνον η αίσθηση του αέρα πάνω στους ανθρώπους που άλλοτε τους δρόσιζε, άλλοτε τους παράσερνε με τη βιαιότητά της άλλοτε τους απειλούσε και τους κατέστρεφε. 

Όλοι οι μύθοι συνέκλιναν στο εξής: Η μάνα γη γεννούσε τους ανέμους, από τα σπλάγχνα της έβγαιναν, από τρύπες πάνω στο έδαφος ξεπηδούσαν και αλώνιζαν.

 Μετά, πολύ μετά, τον 17ο αι. ανακαλύφθηκε το βαρόμετρο και τότε άλλαξαν όλα.

Οι άνθρωποι άρχισαν να παρατηρούν, να μελετούν, να συγκρίνουν και να ταξινομούν το φαινόμενο του ανέμου.

Έτσι, ήρθαν τα ονόματα: 

(Α) - [ Ανατολικός] = Λεβάντες  

(Δ) - [ Δυτικός ] = Πουνέντες και Ζέφυρος  

(Β) - [ Βόρειος ] = Τραμουντάνα , Βαρδάρης  

(Ν) - [ Νότιος ] = Όστρια

(ΒΑ) - [ Βορειοανατολικός ] = Μελτέμι

(ΝΑ) - [ Νοτιοανατολικός ] = Σιρόκος , Εύρος και Σοροκάδα  

(ΝΔ) - [ Νοτιοδυτικός ] = Λίβας και Γαρμπής  

(ΒΔ) - [ Βορειοδυτικός ] = Μα'ί'στρος και Σκίρων

Αλλά όταν τον πρώτο αιώνα π.χ. ο Ανδρόνικος κατασκεύασε στην Αθήνα το περίφημο μνημείο των Ανέμων, που σώζεται ακόμα και σήμερα με την ονομασία «Αέρηδες», η θέση τους είχε προσδιοριστεί με ακρίβεια πυξίδας.

            Και το ενδιαφέρον του μνημείου βρίσκεται στο γεγονός ότι όλες οι σχετικές παραστάσεις ακολουθούν φορά αντίθετη με εκείνη των δεικτών του ρολογιού, όπως ακριβώς και οι κυκλώνες που διασχίζουν τη Μεσόγειο.

            Όμως, πέρα απ' όλα αυτά υπάρχει μία ποίηση, μια αρμονία, μια γλυκιά θωπεία στον ήχο αυτών των ονομάτων.

            Λες και οι άνθρωποι θέλησαν να καλοπιάσουν τον άνεμο και να τον κάνουν δικό τους.

            Η Τραμουντάνα είναι ο ατίθασος βόρειος άνεμος που του αρέσει περισσότερο να παίζει παρά να καταστρέφει.

            Ο Βαρδάρης δεν παίζει. Πρέπει να τον παίρνεις στα σοβαρά. Φυσάει με λύσσα και παρασέρνει άνθρωπο στο πέρασμά του.

            Ο Γρέγος είναι δυνατός και μεστωμένος, άνδρας σωστός! Κουβαλάει στην αγκαλιά του την Άνοιξη.

            Ο Λεβάντες και ο Πουνέντες είναι δανδήδες. Ακκίζονται, θωπεύουν, λικνίζονται πάνω από τη Μεσόγειο και τα σπαρμένα χωράφια. Φέρνουν την «αβάσταχτη» ελαφρότητα της Ανατολής και την θαλπωρή του ανοιξιάτικου ήλιου.

            Ο Ζέφυρος φυσάει μόνο για να δροσίσει. Είναι ο άνεμος των ανοιχτών πεδινών εκτάσεων. Κινεί τα σπαρτά, τα απλωμένα ασπρόρουχα και τον ανεμοδείκτη της στέγης με γλυκές θωπείες.

            Ο Λίβας καίει, τσουρουφλίζει. Είναι θυμωμένος και καυτός. Φέρνει τις νεράιδες του καλοκαιριού στα κατώφλια των χωριατόσπιτων. Ερημώνει ο τόπος με το Λίβα. Κανείς δεν ξεμυτίζει και εκείνος ανενόχλητος δοκιμάζει τις αντοχές της φύσης.

            Το Μελτέμι ακολουθεί τη θερμότητα της ατμόσφαιρας. Δυναμώνει όσο ανεβαίνει η ζέστη και πέφτει με τη δύση του ηλίου. Πόσα πράγματα θα μπορούσαν να συμβούν σ' ένα νησί, το κατακαλόκαιρο ακολουθώντας το Μελτέμι;

            Η Όστρια είναι ο νοτιάς, και ο νοτιάς φέρνει πάντα βροχή, υγρασία και πόνους στα κόκκαλα. Είναι παιχνιδιάρα και γλυκιά. Δεν ζορίζει τα πράγματα, απλώς θυμίζει με έμμεσο τρόπο πως το Φθινόπωρο φτάνει.

            Ο Γαρμπής φέρνει το «Μικρό Καλοκαιράκι» του φθινοπώρου, τα χρυσάνθεμα και τα κυκλάμινα. Είναι ο άνεμος του Οκτώβρη. Τα ώριμα μήλα και οι περίπατοι στην εξοχή, τα υπέροχα, γλυκά απομεσήμερα και η περιρρέουσα μελαγχολία του επερχόμενου χειμώνα είναι δικά του κατορθώματα.

            Η Σοροκάδα ή Σορόκος έχει δύναμη και καταστροφικό θυμό. Δεν συγχωρεί αποκοτιές και παράταιρους ενθουσιασμούς. Είναι απρόβλεπτη και καταστροφική. Τα πλοία καλά θα κάνουν να δένουν στους κάβους και οι άνθρωποι να αγναντεύουν τη θάλασσα από το παράθυρο.

            Πάντως, όπως και να λέγεται ο άνεμος, απ' όπου κι αν φυσάει  δεν θα πάψει ποτέ να είναι:

    Κίνηση και Ελευθερία.